Figüratif bir sahneyle süslenmiş, gümüşten yapılmış, yarı istiridye formunda enfiye kutusu.
Kutu fistolu kenarlıklıdır.
Menteşeli kapak üzerinde bir ağacın altında oturan bir çifti tasvir eden bir desen yer almaktadır ve zarif bir mandal ile kapanmaktadır. 19. yüzyıl sonu veya 20. yüzyıl başında imal edildiği, Alman ya da Hollanda menşeili olduğu değerlendirilmektedir.
3 x 2,2 cm. 44 gr.
Kondisyon: 10/10
Provenance: M. P. koleksiyonu
Değerlendirme notu:
Enfiye kutuları, enfiye diye adlandırılan tütün tozunu saklamak ve taşımak için kullanılan kaplardır. Enfiye çekmek 16. Yüzyılda aristokratlar arasında yaygın bir alışkanlığa dönüştü. İngiltere’de kraliyet ailesi bu alışkanlığa tutkuyla bağlıydı ve sıklıkla özel enfiye gereçleri taşıyordu. Enfiye, 17. yüzyılda sıradan insanlar arasında da popüler hale geldi. Enfiye üretimi 18. ve 19. yüzyıllarda büyük ölçüde arttı. Enfiye kullanımında yaşanan bu artış, soyluların tercih etmesinin yanı sıra, doktorların da her derde deva olarak tavsiye etmesiyle ilgiliydi. Enfiye baş ağrısı, öksürük ve soğuk algınlığı için etkili bir tedavi olarak görülüyordu. Artan taleple birlikte, enfiye ve enfiye gereçlerinin satışı konusunda uzmanlaşmış perakende mağazaları da her yerde ortaya çıktı. Avrupa’nın tüm ülkelerinde zanaatkârlar enfiye saklamak için özel kutular yapmaya başladı. Bu kutular, gümüş ve altın gibi metallerin yanı sıra boynuzlar (ki bu çok yaygındı), kaplumbağa kabuğu, porselen ve fildişinden yapılıyordu. Bazı enfiye kutuları akik, lapis lazuli, kan taşı ve yeşim gibi değerli taşlarla süsleniyor; üzerine gravürler yapılıyor; mine ve sedefle kaplanıyor ya da minyatür portreler ve manzaralar elle boyanıyordu. Enfiye kutusunun üzerindeki süslemeler sahibinin sosyo-ekonomik durumunu simgeliyordu.
Enfiye kutuları 18. ve 19. yüzyıllarda oldukça kişiselleştirilmiş, önemli bir kişisel eşya haline geldi. Kişinin kişisel statüsünü ve zevkini temsil ediyordu ve aynı simgesel işleve sahip olan saate kıyasla daha kolay sahip olunuyordu. Ayrıca bu dönemde edebiyat ve sanat eserlerinde de karakterleri tanımlamak için enfiye kutularına sıkça başvurulmaya başlandı. 20. yüzyılda enfiye kullanımı büyük ölçüde ortadan kalktı. Enfiye kutuları ise değerli aile yadigârları ve önemli koleksiyon nesnelerine dönüştü.
